In de les vorige week hebben we een beetje gepushed om emotie los te maken. Dat is niet echt nodig, je kan heel zacht en mild met/bij je hart zitten. Als je niet meteen hartelijkheid of hartelijkheidsgevoelens kan oproepen, dan kan je n paar dingetjes doen om vriendelijkheid/dankbaarheid/liefde/etcjeweetwelwaaroverhetgaat te wekken: liefedes-opwekkende dingen visualiseren, lijstjes maken van dankbaarheden (het kan ook erg krachtig zijn om dingen luidop te zeggen), u voorstellen dat de christus zelf een hand op uw schouder legt, denken aan een puppy of een kind, je voorstellen dat je zelf een puppy bent of de liefste versie van je eigen innerlijke kind, een hand op je hart leggen ofzovoort.
In elk geval: van het moment dat je iets voelt, dat er in je waarneming of in je gevoel iets verandert, mag je je beelden en geluiden loslaten en bij het gevoel/de toestand blijven.
We hebben niet de verhaaltjes nodig, wel de trilling.
Het kan zijn dat je onderweg ook verdriet tegenkomt/voelt. Dat wil zeggen dat je heel goed bezig bent: je kan verdriet zien als een soort genezen of: verdriet is wat je voelt als de bescherming rond je hart smelt, tranen zijn het smeltwater. Of verdriet is een teken van spijt of vergeving, enfin, het kan vanalles zijn, en het màg vanalles zijn, puur energetisch is verdriet een ‘loslaten’ en in de context van meditatie kunnen we dat alleen maar toejuichen.
(Excuus als de audio wat snuffig klinkt: er was verkoudheid in mijn systeem)